Rb: proportionele aansprakelijkheid ziekenhuis: verloren gegane kans op minder zenuwschade zonder delay geschat op 15%

Volledige uitspraak:

LJN: BX4548, Rechtbank Arnhem , 200222

 

Datum uitspraak: 25-07-2012

Datum publicatie: 14-08-2012

Rechtsgebied: Handelszaak

Soort procedure: Eerste aanleg – meervoudig

Inhoudsindicatie: Vervolg op LJN BP5299 en BQ3908. Na deskundigenbericht veroordeelt de rechtbank het ziekenhuis tot schadevergoeding, op te maken bij staat, aan eiseres, omdat eiseres een kans heeft verloren op minder zenuwschade als gevolg van het tekortschieten (het delay) van het ziekenhuis.

Vindplaats(en): Rechtspraak.nl

 

 

 

 

 

Uitspraak

 

Vonnis

RECHTBANK ARNHEM

Sector civiel recht

zaaknummer / rolnummer: 200222 / HA ZA 10-908

Vonnis van 25 juli 2012

in de zaak van

[eiseres]

eiseres,

advocaat mr. M.A. Smits te Nijmegen,

tegen

STICHTING NIJMEEGS INTERCONFESSIONEEL ZIEKENHUIS CANISIUS-WILHELMINA,

wonende te Nijmegen,

gedaagde,

advocaat mr. E.J.C. de Jong te Utrecht.

Partijen zullen hierna [eiseres] en het ziekenhuis genoemd worden.

1.  De procedure

1.1.  Het verloop van de procedure blijkt uit:

–  het tussenvonnis van 20 april 2011

– het deskundigenbericht bestaande uit een rapport van 5 december 2011 en een aanvullende rapport van 23 februari 2012

– de conclusie na deskundigenbericht van [eiseres]

– de conclusie van antwoord na deskundigenbericht van het ziekenhuis.

1.2.  Ten slotte is vonnis bepaald.

2.  De verdere beoordeling

2.1.  Gebleven wordt bij hetgeen in het vonnis van 26 januari 2011 is overwogen en beslist. De in het vonnis van 20 april 2011 tot deskundige benoemde drs. Vermeulen heeft de aan hem voorgelegde vragen in de voornoemde rapportages beantwoord, waarna partijen daarop hebben gereageerd.

2.2.  In het vonnis van 26 januari 2011 is vastgesteld dat wanneer het (erkende) verweten handelen, bestaande uit het niet opvolgen van de instructie van dr. [betrokken arts], wordt weggedacht, [eiseres] zo’n vier uur eerder de operatie tot verwijdering van het hematoom zou hebben ondergaan. De vraag is (rov. 4.17. vonnis 26 januari 2011) of als gevolg van dat delay de kans op een beter resultaat althans op minder zenuwschade verloren is gegaan.

2.3.  Daarover rapporteert drs. Vermeulen voor zover relevant:

(p. 9): ‘(…) Op grond van de anamnestische en dossiergegevens kan gesteld worden dat het hierboven beschreven partiële caudasyndroom een gevolg is van de ontstane bloeding na de spondylodese-operatie, verricht op 01-05-2001. Uit de overgelegde dossiergegevens kan niet worden opgemaakt hoe bij betrokkene de neurologische status precies was voorafgaande aan de heroperatie op 02-05-2001. Evenmin kan, wegens gebrek aan gegevens daaromtrent, meer exact een tijdstip aangegeven worden waarop de neurologische uitvalsverschijnselen zich hebben geopenbaard na de operatie op 01-05-2001. Gelet op de dossiergegevens en de (o.a. schriftelijke) verklaringen van betrokkene zelf is dit het meest waarschijnlijk tussen het middernachtelijk uur en 05.00 uur op 02-05-2001. Aangenomen mag worden dat er in ieder geval om 05.00 uur er dusdanige verschijnselen zijn geweest die passend waren bij een incompleet cauda-letsel.

Verwijzend naar alle in het dossier opgenomen wetenschappelijke publicaties, o.a. bij het expertiserapport van de orthopedisch chirurg [X], kan gesteld worden dat geadviseerd wordt, afhankelijk van de auteur, in dergelijke gevallen een operatie te laten plaatsvinden binnen 12 c.q. 24 uur. Aangetoond is in deze studies dat een operatie na 12 uur c.q. 24 uur een slechtere prognose ten aanzien van het herstel van uitgevallen functies met zich brengt. Het lijkt aannemelijk te veronderstellen dat naarmate een operatie in tijd eerder geschiedt, dit een vergroot herstel van uitgevallen functies met zich zal meebrengen. Evidence based is zulk een veronderstelling evenwel niet. Evenmin kan aangegeven worden, zeker niet in een individuele casus, hoe het herstel zou zijn verlopen en wat eventuele restverschijnselen zouden zijn geweest indien een operatie vier uur eerder was uitgevoerd dan in de huidige casus is geschied.

Concluderend kan ondergetekende met betrekking tot de vraagstelling (…) niet aangeven met een wetenschappelijke onderbouwing welke klachten en afwijkingen betrokkene zou hebben indien rond 07.00 uur ’s ochtends het haematoom zou zijn ontlast. Zoals hiervoor vermeld, lijkt het aannemelijk te veronderstellen dat er alsdan bij betrokkene minder klachten en afwijkingen zouden zijn, doch een wetenschappelijke basis om deze veronderstelling te onderbouwen, ontbreekt. Evenmin is het mogelijk aan te geven welke klachten en/of verschijnselen bij betrokkene niet aanwezig zouden zijn geweest dan wel toch zouden zijn ontstaan, indien de operatie op bedoeld hypothetisch tijdstip zou zijn uitgevoerd.

In zijn aanvullende rapport schrijft hij nog:

(…) Waar het op grond van logica aannemelijk lijkt dat bij een eerder uitvoeren van de operatie er minder restverschijnselen zouden zijn, moet anderszins worden opgemerkt dat zulk een redenering niet wetenschappelijk-neurologisch te onderbouwen is. Waar daarnaast (…) kan geen inschatting worden gemaakt wat de restverschijnselen bij betrokkene zouden zijn geweest indien de operatie eerder zou hebben plaatsgevonden.

2.4.  Partijen hebben de bevindingen en conclusies van Vermeulen niet weersproken. De deskundige heeft zijn conclusie deugdelijk en begrijpelijk gemotiveerd. De rechtbank zal van de inhoud van de rapporten van Vermeulen uitgaan.

2.5.  Uit het deskundigenbericht leidt de rechtbank af dat de deskundige het aannemelijk acht dat eerder ingrijpen tot minder restverschijnselen zou hebben geleid, zij het dat de deskundige niet kan aangeven in welke zin en mate. Op grond daarvan oordeelt de rechtbank dat voldoende aannemelijk is dat eerder ingrijpen – dus het delay weggedacht – had kunnen leiden tot minder zenuwschade bij [eiseres]. Daarmee staat vast dat [eiseres] een kans heeft verloren op minder zenuwschade als gevolg van het tekortschieten (het delay) van het ziekenhuis. Causaal verband tussen het verlies van deze kans en het tekortschieten staat aldus vast. Aan toepassing van de omkeringsregel wordt, anders dan [eiseres] in haar laatste conclusie betoogt, niet toegekomen.

2.6.  Voor de verwijzing naar de schadestaatprocedure is slechts vereist dat de mogelijkheid dat schade is geleden, aannemelijk is. Met het hiervoor gegeven oordeel, is aan dat vereiste op zichzelf voldaan. Met het oog op de verdere begroting van de schade in de schadestaatprocedure, zal wel thans reeds een oordeel gegeven worden over de grootte van de kans (zie hierna). In de schadestaatprocedure zal moeten worden geoordeeld over het ingangsmoment van de rente.

2.7.  [eiseres] heeft een voorschot gevorderd op de door haar geleden schade die zij voorlopig heeft begroot op € 515.000,– exclusief buitengerechtelijke kosten. Van de materiële schadeposten zijn geen bewijsstukken overgelegd terwijl het daarnaast voorstelbaar is dat voor de vraag of en zo ja in welke mate zij die schade heeft geleden, nader deskundigenonderzoek noodzakelijk is. Uit de overgelegde urenstaten kan de rechtbank, zonder nadere toelichting, die ontbreekt, niet afleiden welke werkzaamheden moeten worden beschouwd als buitengerechtelijke werkzaamheden als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW. De rechtbank ziet in het kader van deze provisionele vordering dan ook geen grond om een voorschot op de materiële schade toe te wijzen.

2.8.  Voor toewijzing van een voorschot op het smartengeld bestaat wel aanleiding. Nu vaststaat dat er een kans verloren is gegaan op minder zenuwschade, moet het ervoor worden gehouden dat [eiseres] als gevolg van het verwijtbare delay lichamelijk letsel heeft opgelopen (artikel 6:106 lid 1 sub b BW). Voor de bepaling van de hoogte van het voorschot, evenals voor de verdere begroting van de schade in de schadestaatprocedure, is het noodzakelijk de grootte van de kans in kaart te brengen.

2.9.  Zoals hiervoor overwogen (rov. 2.5.) volgt uit het deskundigenbericht in voldoende mate dat als gevolg van het delay een kans op minder zenuwschade verloren is gegaan. Over de grootte van die kans en de aard en omvang van de restverschijnselen, het delay weggedacht, heeft de deskundige zich niet kunnen uitlaten. Wel heeft hij gerapporteerd dat rond 05.00 uur sprake was van een incompleet cauda-letsel. Wanneer in een dergelijk geval, zo schrijft Vermeulen onder verwijzing naar het rapport van [X] en in het dossier opgenomen wetenschappelijke publicaties, een operatie na 12 c.q. 24 uur plaatsvindt, brengt dit een slechtere prognose ten aanzien van het herstel van de uitgevallen functies mee. Zowel in de feitelijke situatie (geopereerd om 11.00 uur) als in de hypothetische situatie (geopereerd tussen 6.45 en 7.15 uur) is binnen 12 uur nadat sprake was van een incompleet cauda-letsel, het haematoom verwijderd. Desondanks is toch sprake van vrij omvangrijke zenuwschade bij [eiseres], leidend tot een blijvende invaliditeit van 70%. Bij gebreke van verdere aanknopingspunten over de aard en omvang van de restverschijnselen, het delay weggedacht, ziet de rechtbank tegen deze achtergrond aanleiding de verloren gegane kans schattenderwijs vast te stellen op 15%. Gelet op de aard en de ernst van het letsel en de impact daarvan op het dagelijks leven van [eiseres] acht de rechtbank als voorschot op de immateriële schade in verband met de verloren gegane kans van 15%, een bedrag van € 5.000,– toewijsbaar.

2.10.  Het ziekenhuis zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiseres] worden begroot op:

– dagvaarding  €   87,93

– griffierecht    3.675,00

– deskundige    2.380,00

– salaris advocaat  1.130,00 (2,5 punt × tarief € 452,00)

Totaal  €   7.272,93

2.11.  De gevorderde veroordeling in de nakosten is in het kader van deze procedure slechts toewijsbaar voor zover deze kosten op dit moment reeds kunnen worden begroot. De nakosten zullen dan ook worden toegewezen op de wijze zoals in de beslissing vermeld.

3.  De beslissing

De rechtbank

3.1.  veroordeelt het ziekenhuis om aan [eiseres] te betalen een schadevergoeding, nader op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet,

3.2.  veroordeelt het ziekenhuis om aan [eiseres] als voorschot op die schadevergoeding aan [eiseres] te voldoen € 5.000,– vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 1 mei 2001 tot aan de dag van algehele voldoening,

3.3.  veroordeelt het ziekenhuis in de proceskosten, aan de zijde van [eiseres] tot op heden begroot op € 7.272,93, te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag met ingang van veertien dagen na betekening van dit vonnis tot de dag van volledige betaling,

3.4.  veroordeelt het ziekenhuis in de na dit vonnis ontstane kosten, begroot op € 131,00 aan salaris advocaat, te vermeerderen, onder de voorwaarde dat het ziekenhuis niet binnen 14 dagen na aanschrijving aan het vonnis heeft voldaan en er vervolgens betekening van de uitspraak heeft plaatsgevonden, met een bedrag van € 68,00 aan salaris advocaat en de explootkosten van betekening van de uitspraak, en te vermeerderen met de wettelijke rente over de nakosten met ingang van veertien dagen na de betekening van dit vonnis tot aan de voldoening,

3.5.  verklaart dit vonnis tot zover uitvoerbaar bij voorraad,

3.6.  wijst het meer of anders gevorderde af.

Dit vonnis is gewezen door mr. R.J.B. Boonekamp, mr. S.C.P. Giesen en mr. J.M.J.M. Doon en in het openbaar uitgesproken op 25 juli 2012.

cc:SG