Van de redactie … – Geen brug te ver

Van de redactie … – Geen brug te ver – “Een perspectief vanaf twee oevers”

 
Het is een nevelige ochtend als mijn reis vanuit Utrecht aanvangt. Over de A12 langs de Utrechtse Heuvelrug, vervolgens de Veluwezoom bij Ede, dan de duik vanaf de Neder-Rijn bij Arnhem, de A50 vervolgend naar het Zuiden: naar “daar achter de hoge bergen ligt het Land van Maas en Waal”. Nog is het niet helemaal helder, als het silhouet van de oude boogbrug over de Waal zich tussen de nevelflarden door voor mij aftekent.
 
Nijmegen-uit, altijd lastig. Twee zaken vandaag, waarin we De Hamvraag: “onzeker medisch en juridisch causaal verband, hoe nu verder?” moeten zien te beantwoorden. Nijmegen, de stad van de zachte tongval, zoetgevooisder van toon dan het wat rauwer klinkende Utrechtse dialect uit mijn eigen vertrouwde omgeving. Mijn gewaardeerde Nijmeegse opponent van vandaag spreekt met de zachte tongval, doch inhoudelijk staat zij wel degelijk stevig in de wedstrijd. Een duidelijke perceptie omtrent de feiten en omstandigheden, pal staand voor een rechtvaardig resultaat vanuit het positionele perspectief van haar cliënten.
 
Rijdend over de Waalbrug dwalen mijn gedachten af naar een ander soort strijd, geen polemiek of woordenstrijd, maar duizend bommen en granaten die zeventig jaar geleden rond deze brug suisden. Operatie Market Garden was in volle gang. Bruggen waren een belangrijk verbindingsmiddel voor onze bevrijders en moesten liefst onbeschadigd worden veroverd, zodat er goede voortgang bleef in de route naar de bevrijding van Europa.
 
In de film “A bridge too far”, speelt Robert Redford de Amerikaanse majoor Julian Cook, die met zijn dappere mannen de Waal oversteekt in fragiele roeibootjes. Terwijl zij zwaar onder vuur liggen, schreeuwt Cook zijn mannen toe: “Roeien, blijven roeien.” Voor zichzelf prevelt hij in cadans van zijn peddel een als een mantra wederkerend schietgebed: “Holy Mary, Full of Grace”. Roeien tegen de stroom in, met de riemen die je hebt. Grote offers worden door individuen gebracht, voor een brug naar vrijheid voor allen.
 

“When you’re weary, feeling small, when tears are in your eyes, I will dry them all; I’m on your side, oh when times get rough and friends just can’t be found, like a bridge over troubled water I will lay me down”

 
Ik richt mijn aandacht weer op de weg vóór me, in de wetenschap dat ik nu het beruchte Keizer Karelplein nader. Als er één rotonde is in Nederland, die gegarandeerd voor werkgelegenheid in de autoschadebranche zorgt, is het dit verkeersplein wel, met zijn onduidelijk gemarkeerde rijstroken en vele aftakkingen, die voor je navigatiesysteem niet zijn bij te houden: “nu rechts, of euh, nee: nu”. Vooral de mix van voortrazende verkeersdeelnemers die ter plaatse goed bekend zijn en twijfelende onbekenden die het spoor totaal bijster zijn, levert een levensgevaarlijke cocktail voor blik- en letselschade op.
 
De eerste cliënt van vandaag is een pechvogel aan wie op dit plein geen voorrang werd verleend. Tijdens het bezoek beklaagt zij zich over dit onrecht dat haar is aangedaan en ook over het onrecht dat vervolgens de bewijslast van causaal verband bij medisch niet objectiveerbaar letsel met zich meebrengt. De vanuit haar juridische werkelijkheid gevorderde schade is fors, waar de behandelaar bij de tot betaling aangesproken verzekeraar zich een wachter waant bij een brug waar niemand overheen wil komen. Geen van de door hem aangeboden oplossingen wordt goed genoeg bevonden. Verharding van standpunten is het gevolg, twee silhouetten van strijders die pal staan voor hun standpunt, vanuit hun gezichtspunt vanaf twee totaal verschillende oevers, in een oeverloos schijnende discussie. Tijdens het huisbezoek memoreer ik aan mijn overpeinzingen in de auto, over majoor Julian Cook. Die roeide tegen de stroom in, maar wist de brug te behouden. We besluiten in een wederzijdse inspanning een pontonbrug aan te leggen. Beide partijen gaan op basis van facilitering en benutbare arbeidscapaciteit proberen om pijlers te slaan voor een brug die de wederzijdse belangen verbindt en ons beter helpt om met elkaar op weg te geraken.
 

“When you’re down and out, when you’re on the street, when evening falls so hard, I will comfort you. I’ll take your part, oh when darkness comes and pain is all around, like a bridge over troubled water I will lay me down”

 
Bezoek twee is een eindbezoek. De medische eindsituatie is hier volstrekt helder in kaart gebracht. Advocaat en verzekeraar willen nog eenmaal in gesprek met betrokkene zelf, alvorens ten behoeve van een goede afronding van de zaak, de goede en kwade kansen weging met elkaar te gaan maken. Uitgangspunten worden besproken, beide oevers worden verbonden, de brug is intact, de verbinding tot stand gebracht, de weg naar een gezamenlijke oplossing kan worden vervolgd.
 
Deze cliënt adviseert me om op de terugweg eens een andere route te nemen dan via het Keizer Karelplein. “Dat scheelt u wellicht een paar rondjes op de rotonde”, grapt hij. Ik volg de door hem geadviseerde route, en rijd een eindje langs de Waalkade. Het voorjaar komt vroeg dit jaar: het gieren van mijn remmen galmt over de golven van de Waal, als ik vol in de ankers ga voor een moeder eend met kuikens. Er reed niemand achter me gelukkig. “Hoe zat dat ook alweer met … Het Eendjesarrest? …” Gelukkig heb ik veel collega’s om kennis mee te delen, dus op een kantoordag zullen we dat eens opduiken uit een al dan niet digitaal kennismapje. “Daar moeten we iets mee doen voor het PIV-Bulletin”, bedenk ik me. De werkvloeren bij verzekeraars en belangenbehartigers zijn gevuld met nuttige kennis die nog nuttiger wordt, als we die met elkaar willen delen! Daarmee een brug slaand ten behoeve van verdere stroomlijning van ons schaderegelingstraject. Voel u vrij om een nuttige “Hoe zat het ook alweer met ...” als kopij bij ons aan te leveren!
 
Wat een ironie: de zwemvliezen van de eenden maken voor deze vrolijke snaters elke Waalbrug overbodig, maar op het droge ontbreekt het ze aan een voetgangerstunnel. Zodra alle eendjes zijn voort gewaggeld, vervolg ik mijn weg, naar wat een prachtig geschenk blijkt te zijn van mijn gesprekspartner van zojuist. De nevelen zijn volledig opgelost als De Oversteek zich in volle glorie aan mij openbaart. Een in het zonlicht blinkende Zilveren Boog van staal tekent zich trots af tegen een strakblauwe hemel. De Oversteek is de grootste boogbrug van Europa met een enkelvoudige boog. Deze boog is een oprechte buiging, een monument voor de heldhaftige Waaloversteek van de Amerikaanse militairen in 1944. Op de brug bevindt zich een lichtkunstwerk van 48 lantaarnpalen die symbool staan voor de 48 soldaten die de dood vonden bij de militaire actie die de bevrijding van Nijmegen inluidde. Iedere avond bij het invallen van de schemering gaan de lantaarnpalen paar voor paar aan, van Zuid naar Noord, in het tempo van een trage pas, opdat ‘Hun Oversteek’ elke dag symbolisch wordt herhaald. Opdat wij niet zullen vergeten …
 
Ik besef dat alles relatief is. Wij roeien in ons vak met de riemen die we hebben, zonder dat ons de kogels om de oren fluiten. Ook wij maken bij ieder contact een oversteek, waarbij wij de vrijheid hebben om een slagboom te laten vallen, of om een verbinding te maken. Brugwachters die stram staan of brugpijlers die pal staan. Een vrijheid van keuze, die wij te danken hebben aan mensen die ten koste van hun eigen leven De Oversteek voor ons maakten. Als ik lantaarnpaal 47 en 48 passeer dringt het ten volle tot mij door: “Ben een Brug”.
 
Armand Blondeel, voorzitter Redactieraad PIV-Bulletin
 

Sail on silver girl, sail on by, your time has come to shine. All your dreams are on their way. See how they shine.

Oh, if you need a friend. I’m sailing right behind, like a bridge over troubled water I will ease your mind”

Simon & Garfunkel: “Bridge over troubled water”