Van de redactie, Zomer

Zomer

Deelt u dat gevoel? Wanneer een zomer zo zomers is als die van 2013, is alles mooier. Blauwe luchten, fleurig flanerende mensen in zinderende zonnestralen, er is in je hoofd gewoon geen ruimte voor narrigheid. Het snelkookhersenpannetje van alledag, wordt een toverketeltje vol creatieve ruimte en bezinning. Niet voor niets bezong een band met de naam ‘Brainbox’ het jaren geleden al: “Summertime, and the livin’ is easy…”

Zo’n zomerzondagmiddag vol met heerlijk helemaal niets, is plezierig om te delen met je dierbaren. Vanaf een plekje op het gras in het park zien wij op eenzelfde gezellige golflengte veel vrolijk volk passeren. Kinderen rennen achter een bal aan, tot een van hen over een laag hekje struikelt. Als het bloeden gedept en het huilen wat gedempt is, loopt een ballonnenverkoper op het manneke af. Een zwevend konijn wordt aan een touwtje om een niet-geschaafde vinger geknoopt. Het verdriet is nu geheel vergeten en het ventje kan alweer verder stappen. Zijn ogen gericht op het boven zijn hoofd zwevende knaagdier van kleurrijk aluminiumfolie. Moeder mag haar portemonnee in haar handtas houden. Zomaar een vriendelijke geste van de ballonnenman. Wel goed opletten bij het volgende hekje natuurlijk, de ballonnen blijven niet gratis vandaag.

Over the Bridge of Sighs; To rest my eyes in shades of green

Under Dreaming Spires; To Itchycoo Park, that’s where I’ve been

(…) It’s all too beautiful …

Een agent wijst een verdwaalde toerist geduldig de weg. Twee onoplettende passanten botsen tegen elkaar op en verontschuldigen zich over en weer vriendelijk. Het is geen dag voor hommeles. Een suikerspinverkoopster spint gedienstig haar roze wolken van zoete zomervreugd. Voor haar geen vrije dag, maar hard werken in een weliswaar kleurrijk, maar ook wat benauwd ogend hokje. “Hoe zit dat arbotechnisch?” vraagt een ongehoorzaam hersenscelletje in mijn brainbox zich een ultrakort momentje van beroepsdeformatie af. Het snoepgoed blijkt populair. Niet iedereen in de inmiddels lange rij blijft geduldig. Een dikke vader met rood hoofd, te warm gekleed voor de gelegenheid, trakteert zijn jengelende kroost. Alsof het een familiecode betreft, snauwen ze zonder uitzondering tegen de verkoopster. Het volgende gezin in de rij bejegent ‘the Cotton Candy lady’ gelukkig een stuk vriendelijker en men trakteert elkaar over en weer gratis op een gulle glimlach. Fantaseren we dat nou, of is het echt zo, dat de gesponnen wolkenreuzen van deze kinderen een stuk groter zijn uitgepakt dan die van hun voorgangers?

Uit het speakertje van de popcornkraam klinkt inmiddels het volgende nummer van The Small Faces: “Lazy Sunday afternoon, I’ve got no mind to worry, close my eyes and drift away …”

Na deze zomerse zondag volgt een zonnige maandag. Een bejaarde dame heeft mijn binnendienstcollega schriftelijk bedankt voor het feit dat haar ongevalgerelateerde ziektekosten zo netjes en snel zijn overgemaakt. Zij acht de zaak daarmee heel netjes en correct afgehandeld. “Wil jij toch maar even een huisbezoek afleggen, het ligt op je route”, stelt mijn collega aan mij voor. Tijdens het nuttigen van een glas koel water in een keurig onderhouden grote tuin, blijkt dit een goede inschatting van mijn collega te zijn geweest. De schade als gevolg van een lelijke bovenbeenbreuk ligt voor een nog zeer kwieke en zelfstandige dame van 84 jaar oud, wel wat hoger dan de paar tientjes ziektekosten die voor haar eigen rekening kwamen. “Och, maar hulp en zo lossen wij in deze contreien altijd onderling op, als goede buren meneer. En ik red mijzelf al wel weer hoor! Maar toch wel fijn dat jullie ook hulp willen bieden. En smartengeld, heb ik daar écht recht op?” Jazeker, en niet alleen uw buren en vrienden hebben het recht op het bieden van goede ondersteuning mevrouw!

Ik besluit de terugweg binnendoor te rijden, ondanks de diverse wegversmallingen die de wegbeheerder daar heeft aangebracht met het doel om de snelheid te verminderen. Iedereen die dergelijke verkeerssituaties kent, of claims na aanrijdingen bij of in zo’n wegconstructie heeft behandeld, weet dat gek genoeg het omgekeerde vaak het geval is. Men zegt wel eens dat mensen veranderen zodra zij achter het stuur van een auto kruipen. Zou dat de verklaring zijn dat bijna alle tegenliggers geneigd zijn om bij het naderen van een kunstmatig aangebrachte wegversmalling juist gas te geven, om in een denkbeeldige race toch maar vooral niet het onderspit te delven? Met de zomer in mijn bol heb ik me voorgenomen om, ongeacht of ik toch wel zou winnen, met een vriendelijk handgebaar aan mijn tegenliggers voorrang te verlenen. Hebt u dat ook weleens gedaan? Beide weggebruikers komen dan sowieso ongeschonden thuis, en ook nog met een wederzijds goed gevoel. Zelden krijg je zoveel vriendelijke zwaai- en glimlachgroeten terug van volstrekt vreemde passanten. “I’m just sittin’ on the dock of the bay, Wastin’ time …”, bevestigt Otis Redding vanuit de autoradio dat haastige spoed nergens toe leidt.

Thuis nog even de kopij voor dit PIV Bulletin doorgenomen. Het zomerse gevoel in mij handhaaft zich als een stabiel hoge drukgebied. Er zijn vakinhoudelijk sterke bijdragen over werkgeversaansprakelijkheid, samenloop en klachtplicht, van vakmensen die de moeite hebben genomen om hun kennis en kunde te delen met hun vakgenoten. Ook mooie bijdragen over de vakopleidingen die al die mooie vakkennis op peil helpen houden.

Het ‘allerzomerste’ gevoel wordt gevoed door de casus uit DeMediationRubriek. “Wel ja! Een huis!
Waarom niet een vakantie op de Bahamas? Dat draagt ook bij aan een goed gevoel“ hoor ik in gedachten een cynicus al sneren. Maar durf oog te hebben voor de geschetste rode draad, van een mooi streven naar het tot stand brengen van een (h)echte verbinding, dankzij het creëren van een veilige sfeer, met oog voor detail.
De bereidheid om werkelijk naar elkaar te luisteren en de bereidheid tot kritische zelfreflectie. De durf om jezelf echt bloot te geven, de wil om te zoeken naar het verhaal achter het conflict. Het opbrengen van empathie en het tonen van betrokkenheid. Begrip krijgen voor de noden en behoeften, om dankzij een goede interactie tot beslechting van geschilpunten te geraken. De vakmensen, de repeat players schaderegelaars en advocaten, hadden in deze 13 jaar lang lopende casus de gehele bandbreedte aan goede en kwade kansenweging op alle denkbare causale schadeposten al wel in kaart gebracht en bediscussieerd. Het tijdens de mediation gebouwde huis is het equivalent van een wederzijds aanvaardbaar scenario binnen die goede en kwade kansenweging. In constructief overleg is een veilig dak gebouwd boven een te rechtvaardigen belang. Gefundeerd op de durf om de zaak eens langs een andere invalshoek te benaderen. Niet als conflict, maar als eendrachtig bereikte oplossing tussen aanvankelijk door de wet tot elkaar veroordeelde vreemden.

As the sunrise comes down the doorway

And the snow white falls like rain down an alley

I’ll be sending my light your way

You are the doorway, you are the door

(Spock’s Beard: “The Doorway” + “The Kindness of Strangers”)