Normering is de normaalste zaak van de wereld

Normering is de normaalste zaak van de wereld … – … dus waarom geen PIV-normering BGK (voor LSA-advocaten)? – Een pleidooi …
Mr. A.R.M. Berntsen & Mevrouw mr. K. Nijman – Berntsen Mulder Advocaten
 
Het bestuur van de LSA is van mening dat advocaten die gebruik maken van de PIV-Overeenkomst buitengerechtelijke kosten (BGK) geen lid zouden kunnen zijn van de LSA. Het werd in de nieuwsbrief van juli nog maar eens fijntjes vermeld. Wij zijn juist van mening dat een PIV-Overeenkomst BGK duidelijk en transparant is, precies zoals de LSA wil.
 
Volgens het bestuur voldoet de combinatie niet aan onderdeel 18 van de LSA Kwaliteitsverklaring. Dit onderdeel verbiedt een advocaat met zijn cliënt een resultaatgerichte beloning overeen te komen. Daarbij wordt dan wel weer één uitzondering gemaakt: de RUB-regeling (verordening op de praktijkuitoefening advocatuur, onderdeel Resultaatgerichte Beloning).
 
Echter, deze uitzondering wordt in de LSA Kwaliteits-verklaring voor de PIV-Overeenkomst BGK niet gemaakt. Het bestuur van de LSA vindt dat de PIV-Overeenkomst BGK resultaatgericht is, en dus verboden. Maar daarin zit hem de kneep: het is geen resultaatgerichte beloning, maar een staffel, gebaseerd op statistiek. Harde cijfers dus. Dat is duidelijk én transparant.
 
Hoe is de PIV-Overeenkomst BGK ontstaan?
Even terug in de geschiedenis. In 1998 en 1999 heeft Moret Ernst & Young Actuarissen onderzoek gedaan naar de buitengerechtelijke kosten in letselschadezaken. Bijna duizend dossiers werden betrokken in dit onderzoek. Het betrof een regressieanalyse met betrekking tot personenschades in de periode 1990 tot en met 1997. De uitkomst was dat er een direct verband bestaat tussen de hoogte van de persoonlijke schade van het slachtoffer en de hoogte van de buitengerechtelijke kosten. De resultaten van het onderzoek resulteerden in een formule. De huidige formule is (incl. btw) als volgt:

Kosten = 46,9 + 31,10 *

 
Op basis van het onderzoek van Moret Ernst & Young bleek je met deze formule te kunnen voorspellen – aan de hand van de uitkomst van een zaak – hoeveel uur een  advocaat nodig had gehad om de zaak te behandelen. Dit gevoel leefde al eerder. We weten allemaal dat we aan een zaak met een belang van € 5000 substantieel minder tijd besteden dan aan een zaak met een belang van € 500.000. Dit bleek dus goed in een formule te vatten. Deze ontdekking bood de mogelijkheid om de BGK-discussie op een praktische manier te benaderen en je te richten op de werkelijk dossierbehandeling. Deze formule is het uitgangspunt geweest voor de PIV-staffel.
 
De staffel is dus een weergave van de daadwerkelijk in rekening gebrachte kosten door belangenbehartigers van personenschades. En dus een gemiddelde beloning die je ontvangt voor werkzaamheden op basis van de daadwerkelijk gemaakte kosten en daarmede genormeerd. De vergoeding van de PIV-staffel is dus wel degelijk gebaseerd op het aantal gewerkte uren en niet (intrinsiek) belang-gerelateerd.
 
De PIV-Overeenkomst BGK is een vorm van  normering, maar is dit onwenselijk?
In de LSA Nieuwsbrief 2014 wordt door het bestuur van de LSA ook het standpunt ingenomen dat de advocaat zich niet op voorhand mag binden aan afspraken met anderen dan zijn cliënt.
 
Volgens art. 6.2 van de PIV-Overeenkomst BGK heeft de belangenbehartiger de plicht het slachtoffer bij de aanvang van de zaak over de PIV-Overeenkomst te informeren en het slachtoffer de keuze te laten tussen een afwikkeling van de buitengerechtelijke kosten volgens het PIV-convenant of een andere afspraak (uurtarief; RUB-regeling etc.). Deze opt out regeling laat het slachtoffer dus geheel vrij in zijn of haar keuze. Ook John Beer acht het in zijn artikel in Verkeersrecht 2007 voldoende dat dit aan de cliënt wordt gemeld en uitgelegd.
 
De kwaliteitscommissie van de LSA heeft het ’gevoel‘ dat dit niet kan, maar waarom dan niet? Wij baseren onze mening niet op een gevoel, maar op het nut van statistiek.
Het hedendaagse recht is vergeven van normeringen die al dan niet van te voren door cliënten worden aangegaan of wettelijk of door de rechtspraak zijn opgelegd. Denk aan:
–           Voorwerk, nu art. 6:96 lid 2c BW;
–           De Kantonrechtersformule, die binnenkort in een wettelijke regeling wordt opgenomen;
­-          Proceskostenvergoedingen in het algemeen en in intellectuele eigendoms- c.q. IE-zaken;
–           Alimentatienormen;
–           De Letselschade Raad aanbevelingen; en last but not least
–           De gefinancierde rechtshulp.
Met name met betrekking tot de gefinancierde rechtshulp heeft de betrokken advocaat (van te voren) verregaande afspraken gemaakt met de Raad voor de Rechtsbijstand.
Het is volgens ons een kwestie van systematiek en goede informatie aan de cliënt. Cliënten zijn gebaat bij duidelijkheid en transparantie. Dat is het belang van de cliënt en daar voldoet het PIV-convenant aan.
 
Waarborgen PIV-Overeenkomst BGK
In de nieuwsbrief meldt het bestuur dat er allerlei waarborgen ontbreken, die de RUB-regeling wel zou hebben. Maar die zijn er wel degelijk. Er is een bespreekregeling en een geschillenregeling. Indien de verzekeraar op basis van alle beschikbare relevante informatie een onjuist standpunt heeft ingenomen, dan moet de verzekeraar de extra tijd (op uur-basis) betalen. Dat leidt er toe dat er minder vervelende discussies gevoerd worden. Dat komt de wijze van behandeling ten goede en zorgt voor een meer harmonieuze schaderegeling.
 
Is alles dan nu rozengeur en maneschijn? Welnee, er valt nog genoeg te verbeteren, maar laten we in dat streven naar verbetering wel vooruit gaan en niet achteruit.