Rb: causaal verband whiplash en klachten aangenomen, deskundigenberichten noodzakelijk ter vaststelling schade

tegen

naamloze vennootschap N.V. UNIVÉ SCHADE,
gevestigd te Zwolle,
gedaagde,
advocaat mr. M.T. Spronck, kantoorhoudende te Zutphen.

2.2. Als gevolg van het ongeval kon [eiser] aanspraak maken op uitkeringen uit ongevallen(inzittenden)verzekeringspolissen van AMEV (Fortis) en Ohra. Beide uitkeringen hebben het karakter van een sommenverzekering.

2.3. [eiser] was ten tijde van het ongeval directeur enig aandeelhouder van World Trade Group Holding BV.

2.4. [eiser] heeft op maandag 16 juni 1997 zijn huisarts, [naam], bezocht. De huisarts heeft daarover bij brief van 30 juli 1997 verklaard, voor zover hier van belang: "Op 16-06 zag ik betrokkene met klachten over tintels in rechter arm en been. Bij onderzoek goede mobiliteit in de extremiteiten. Neurologisch geen bijzonderheden. Geen pathologische reflexen. DD/contusie nek met lichte prikkelingsverschijnselen. (…) Gedoseerde rust met geleidelijk mobiliseren. Op 27-06 zag ik patiënt weer.; draaien hoofd wat moeilijk en soms nog tintelingen in rechter hand en onderarm, etc. "

2.5. De huisarts heeft [eiser] ter verdere behandeling verwezen naar fysio-manueeltherapeut [naam 1] te Drachten. Bij brief van 17 januari 1998 heeft [achternaam] daarover bericht, voor zover hier van belang: "De klachten waren hoofd- en nekpijn, tintelingen in de rechteronderarm en hand. Bij onderzoek was er een beperkte en pijnlijke rotatie van de CWK (…) "

2.6. In opdracht van Ohra heeft arbeidsdeskundige [naam 3] een arbeidsdeskundig rapport opgesteld, gedateerd 16 januari 1998. Het rapport bevat een weergave van de klachten van [eiser] alsmede van zijn werkzaamheden vóór en na het ongeval als door [eiser] omschreven.

2.7. [eiser] is poliklinisch onderzocht door neuroloog [naam 4]. De neuroloog heeft daarover bij brief van 27 februari 1998 aan de huisarts van [eiser] bericht, voor zover hier van belang: "Conclusie: Suspect voor post whiplash syndroom. (…) Patiënt werd ter verdere evaluatie naar de neuropsycholoog verwezen etc."

2.8. Op verwijzing van behandelend neuroloog[aaaa] is [eiser] op 27 januari 1998 onderzocht door klinisch psycholoog [naam 5] (MCL). De klinisch psycholoog heeft daarover als volgt gerapporteerd, voor zover hier van belang: "Conclusie: Uit bovenstaande gegevens blijkt dat er geen duidelijke aanwijzingen zijn voor cognitief dysfunktioneren. Dat wil niet zeggen dat er geen sprake is van een whiplash. Het geheugen voor verbaal materiaal is goed. De concentratie is goed als de taken niet te complex zijn, wel worden er veel fouten gemaakt. Meneer heeft veel moeite om zijn aandacht bij complexe taken te houden. Het is mogelijk dat spanningen er mede voor zorgen dat meneer moeite heeft met bepaalde taken. De onzekerheid over zijn inkomen speelt hier een grote rol bij. Tevens is er sprake van acceptatieproblematiek. Er valt te denken aan psychotherapie. Ook zoueen whiplashgroep in een revalidatiecentrum in aanmerking komen. ".

2.11. In de periode van 31 maart 2000 tot en met 30 juni 2000 is [eiser] behandeld door fysiotherapeut/manueel therapeut R ’t [cccc].

2.13. Op 9 oktober 2001 is [eiser] bij neuropsycholoog [eee] geweest. De neuropsycholoog heeft daarover aan neuroloog [ddd] bericht, voor zover hier van belang: "Op 9 october j.l. hebben wij een poging gedaan om, op Uw verzoek (…) [eiser] neuropsychologisch te testen. Dat is helaas mislukt. We hebben geen betrouwbare testgegevens gekregen, door twee oorzaken:
· – Verhoogde vermoeibaarheid van de patient; o.a. transpireerde hij al snel sterk.
· – Aggravatie. Hij vertoonde gedrag en testprestaties die we zelfs bij cerebraal zeer zwaar beschadigde patiënten nooit zien."

2.14. Op 7 maart 2005 is [eiser] (weer) onderzocht door klinisch psycholoog [naam 5], die naar aanleiding daarvan als volgt heeft gerapporteerd, voor zover hier van belang:
"Dhr. [eiser] heeft, inmiddels alweer 8 jaar geleden, een trauma meegemaakt. In 1998 werd dhr. Voor het eerst gezien voor neuropsychologisch onderzoek. Wat betreft de thuissituatie geeft dhr. het beeld dat hij nauwelijks functioneert. Dhr. ligt relatief vaak op bed wegens vermoeidheidsklachten, beleeft tegelijk slaapproblemen ’s nachts. Er is een scala van vage lichamelijke klachten. Dhr. werkt sinds het ongeval niet meer. Dhr. heeft wel geprobeerd als bestuurslid bij een watersport vereniging zich in de afgelopen tijd weer nuttig te maken, maar ook dit is niet goed gegaan. Bij het onderzoek naar de cognitieve functies wordt een wat wisselend patroon gevonden. Veel taken worden slechter gemaakt als 7 jaar geleden. De intelligentie is wel op hetzelfde niveau als 7 jaar gelden. hoe de verslechtering verklaard moet worden is onduidelijk. In principe verbeteren mensen na een doorgemaakt letsel of blijven op zijn minst op hetzelfde niveau functioneren."

2.15. Bij brief van 16 september 2005 heeft de behandelend neuroloog[aaaa] aan de huisarts van [eiser] geschreven, voor zover hier van belang:
“Patiënt werd poliklinisch terug gezien, waarbij hij veel last had van pijn in de nek en pijn in het hoofd. Om die reden werd aanvullend MRI-onderzoek aangevraagd waarbij patiënt tijdens het onderzoek een aanval kreeg met ontremmingen met name ten aanzien van het rechterbeen met trekkingen in het gelaat; het MRI-onderzoek mislukte (…) dus op dat moment. (…)
Conclusie:
Mysterieuze aanvallen, vooralsnog zonder specifieke neurologische verklaring. Een relatie met de post-Whiplash problematiek is onzeker. (…)”
Bij brief van 3 november 2005 heeft behandelend neuroloog[aaaa] aan [eiser] geschreven:
“Naar aanleiding van de uitslagen kan ik u meedelen dat bij het Eeg na een nachtje slapen er geen tekenen van epilepsie zijn gevonden. Het meest waarschijnlijk dat toch de aanvallen die beschreven worden als spanningsaanvallen zijn hetgeen niet ongebruikelijk is in de situatie waarin u verkeerd met de nodige problemen die veroorzaakt zijn door de whiplash.”

4.2. [eiser] maakt aanspraak op een bedrag van € 1.634.011,36 waarop hij in mindering brengt een bedrag van € 227.940,49 dat hij aan voorschotten heeft ontvangen, zodat resteert het door [eiser] gevorderde bedrag van € 1.406.070,87.

4.3. Bedoeld bedrag van € 1.634.011,36 omvat de volgende schadeposten:
– verlies aan verdienvermogen € 1.525.307,00
– overige materiële schade, excl. kosten vermogensbeheer € 48.243,24
– smartengeld incl. wettelijke rente t/m 30-04-2011 € 34.237,19
– kosten rechtsbijstand excl. wettelijke rente € 26.223,93
+ belastinggarantie € 1.634.011,36

4.4. De materiële schade van € 48.243,24 waarvan [eiser] vergoeding vordert bestaat uit de volgende schadeposten:
– overige schade (productie 8a) € 4.766,39
– medische kosten (productie 8b) € 2.441,85
– toekomstige medische kosten € 1.767,85
– verlies aan zelfwerkzaamheid (productie 8c) € 7.468,48
– toekomstig verlies aan zelfwerkzaamheid (productie 8d) € 9.198,07
– kosten huishoudelijke hulp (productie 8e) € 10.336,50
– toekomstige kosten huishoudelijke hulp (productie 8f) € 12.264,10
Daarnaast maakt [eiser] aanspraak op de gemiddelde kosten van vermogensbeheer van 1,3% per jaar.

4.5. [eiser] legt aan zijn vordering, zakelijk weergegeven, ten grondslag dat hij als gevolg van het ongeval lijdt aan klachten die kenmerkend zijn voor het postwhiplashsyndroom, daaronder begrepen chronisch intermitterende nek- en hoofdpijnklachten, concentratieproblemen, geheugenproblemen, spraakproblemen, vermoeidheidsklachten en daarnaast onder meer het trillen van zijn rechterbeen (zoals zich dat tijdens de comparitie van partijen heeft voorgedaan en dat door [eiser] wordt aangeduid als het "milkshakesyndroom"), als gevolg waarvan hij beperkingen heeft, die leiden tot de door hem gestelde schade.

4.6. Univé betwist dat [eiser] whiplashklachten heeft.Het ongeval dat [eiser] is overkomen, is geen aanrijding van achterop, maar is ontstaan doordat [eiser], rijdende op een voorrangsweg, geen voorrang kreeg van een voor hem van rechts komende personenauto. Van whiplashklachten kan dan ook geen sprake zijn nu het gestelde letsel niet past bij het type ongeval, aldus Univé. De rechtbank passeert dit door Univé gevoerde verweer, nu onvoldoende onderbouwd is gesteld dat een aanrijding zoals de onderhavige niet tot het ontstaan van whiplashklachten kan leiden en de artsen die [eiser] na de datum van het ongeval hebben onderzocht, de klachten van [eiser] (ook) in verband hebben gebracht met het postwhiplashsyndroom. Neuroloog [ddd] meldt in zijn deskundigenbericht van 16 januari 2011 dat [eiser] chronische intermitterende nek- en hoofdpijnklachten heeft na een weke delen letsel van de halswervelkolom en dat het bekend is dat dergelijke klachten na een vergelijkbaar ongeval kunnen voorkomen waarbij het exacte mechanisme onduidelijk is.

4.7. Ten aanzien van de stelplicht en bewijslast voor subjectieve gezondheidsklachten na een ongeval geldt het navolgende (vgl. het arrest van het Hof Leeuwarden van 10 augustus 2010, LJN BN3975 en zie ook Hoge Raad 8 juni 2001, LJN AB2054 / NJ 2001, 433). De benadeelde dient in het geval van betwisting te bewijzen dat hij aan gezondheidsklachten lijdt; het enkele feit dat het klachten betreft die naar hun aard subjectief zijn, betekent niet dat het bewijs ervan niet geleverd kan worden. Voor het bewijs van (min of meer) subjectieve gezondheidsklachten is niet vereist dat de klachten in die zin worden "geobjectiveerd", dat ze met gebruikmaking van in de reguliere gezondheidszorg algemeen aanvaarde onderzoeksmethoden en overeenkomstig de door de desbetreffende medische beroepsgroep vastgestelde standaarden en richtlijnen worden vastgesteld. Voldoende is dat objectief kan worden vastgesteld dat deze klachten reëel, niet ingebeeld, niet voorgewend en niet overdreven zijn. Dat zal – onder meer, maar niet uitsluitend, omdat het bewijs van subjectieve gezondheidsklachten ook op andere wijze geleverd kan worden – het geval kunnen zijn wanneer uit een deskundigenrapport volgt dat de klachten niet gesimuleerd of overdreven zijn. Indien door de benadeelde in juridische zin het bewijs van de subjectieve gezondheidsklachten is geleverd, mogen aan het bewijs van het oorzakelijk verband tussen het ongeval en deze klachten geen al te hoge eisen worden gesteld, in die zin dat het ontbreken van een specifieke, medisch aantoonbare verklaring voor de klachten niet in de weg staat aan het oordeel dat het bewijs van het oorzakelijk verband geleverd is. Indien komt vast te staan dat het slachtoffer voor het ongeval deze gezondheidsklachten niet had, de gezondheidsklachten op zich door het ongeval veroorzaakt kunnen worden en een alternatieve verklaring voor de gezondheidsklachten ontbreekt, zal het bewijs van het oorzakelijk verband daarmee veelal geleverd zijn. Het enkele feit dat het (voort)bestaan van de subjectieve gezondheidsklachten (al dan niet mede) het gevolg is van somatiseren door het slachtoffer, betekent niet dat het causaal verband tussen deze klachten en het ongeval ontbreekt. Dat is anders wanneer het slachtoffer van het somatiseren in redelijkheid een verwijt kan worden gemaakt of wanneer aannemelijk is dat, gelet op de psychische constitutie van het slachtoffer, ook zonder het ongeval door somatisering vergelijkbare gezondheidsklachten zouden zijn ontstaan. Voor het bewijs van het bestaan van subjectieve gezondheidsklachten en van het verband tussen deze klachten en het ongeval is dus niet noodzakelijk dat bij het slachtoffer op basis van de geldende standaarden een erkend ziektebeeld wordt vastgesteld. Dat de diagnose postwhiplashsyndroom op basis van de thans geldende NVvN niet (meer) kan worden vastgesteld is dan ook niet doorslaggevend. Het in neurologische zin ontbreken van beperkingen betekent dus niet steeds dat evenmin in juridische zin geen sprake kan zijn van (aan het ongeval toe te schrijven) beperkingen.

4.8. Op basis van voornoemde uitgangspunten kan naar het oordeel van de rechtbank door middel van de rapporten van neuroloog [ddd] en psychiater [fff] voldoende objectief worden vastgesteld dat de klachten van [eiser] reëel, niet ingebeeld, niet voorgewend en niet overdreven zijn. Neuroloog [ddd] stelt in zijn rapport van 16 januari 2011, zakelijk weergegeven, namelijk de diagnose dat de chronische intermitterende nek- en hoofdpijnklachten van [eiser] ongevalsgevolg zijn omdat [eiser] deze klachten heeft na een weke delen letsel van de halswervelkolom en het bekend is dat dergelijke klachten na een vergelijkbaar ongeval kunnen voorkomen waarbij het exacte mechanisme onduidelijk is. Psychiater [fff] stelt in zijn rapport van 26 augustus 2009 dat de klachten van [eiser] op psychisch gebied, met name moeheid en concentratieproblemen hem sterk gecorreleerd lijken aan het ongeval. Psychiater [fff] stelt in dat rapport verder dat [eiser] in zijn draagkracht met betrekking tot het verdragen en hanteren van spanningen duidelijk is beperkt en dat dit tot uiting komt in het ervaren van stress, somatische spanningsequivalenten (trillen) en dat dit leidt tot vermijdingsgedrag. Psychiater [fff] betrekt in zijn rapport ook het trillen van het rechterbeen van [eiser]. Hij meldt daarover in zijn rapport dat geen verklaring kan worden gevonden voor (pseudo-) epilepsie-aanvallen bij [eiser]. Psychiater [fff] meldt niet dat sprake is van simulatie of aggravatie, hij vermeldt dat het verkrijgen van zekerheid over de etiologie van niet te objectiveren klachten niet mogelijk is maar dat er geen (positieve) aanwijzingen zijn dat [eiser] zijn klachten voorwendt of inbeeldt.
De rechtbank kent aan deze deskundigenrapporten meer waarde toe dan aan de andere overgelegde rapporten (waaronder die van behandelend psycholoog [jjjj]) omdat de rapporten van neuroloog [ddd] en psychiater [fff] in opdracht van zowel [eiser] als Univé zijn opgesteld waarbij overeenstemming is bereikt over de personen van de deskundigen en de aan de deskundigen te stellen vragen, de rapporten op correcte wijze tot stand zijn gekomen ([eiser] is onderzocht en partijen zijn in de gelegenheid gesteld op het conceptrapport te reageren), de rapporten consistent zijn en de conclusies van de rapporten deugdelijk zijn onderbouwd en Univé geen steekhoudende bezwaren tegen de inhoud van deze rapporten is ingebracht.

4.9. Zoals hiervoor al is overwogen mogen aan het bewijs van het oorzakelijk verband tussen het ongeval en de gezondheidsklachten geen al te hoge eisen worden gesteld. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [eiser] het bewijs van zijn subjectieve gezondheidsklachten geleverd. Uit de rapporten van neuroloog [ddd] en psychiater [fff] leidt de rechtbank namelijk af dat [eiser] voor het ongeval niet de gezondheidsklachten had waarop hij thans zijn schadevergoedingsvordering baseert. De rechtbank volgt Univé niet in haar zienswijze dat het tegendeel volgt uit het feit dat neuroloog [ddd] rapporteert dat [eiser] al 20 jaar migraine heeft. Uit de vermelding daarvan in het rapport van neuroloog [ddd] volgt dat de neuroloog dit aspect in zijn medisch oordeel heeft meegenomen. Neuroloog [ddd] komt desondanks tot de conclusie dat de chronisch intermitterende nek- en hoofdpijnklachten [ddd] in verband staat met het ongeval. De stelling van Univé dat het causaal verband tussen het ongeval en de chronisch intermitterende tendomyogene nek- en hoofdpijnklachten ontbreekt, omdat neuroloog [ddd] rapporteert dat hij geen stellig bewijs kan leveren dat voornoemde chronische klachten ongevalsgevolg zijn, wordt verworpen. Aan het bewijs van het oorzakelijk verband tussen het ongeval en deze klachten mogen namelijk geen al te hoge eisen worden gesteld, zoals hiervoor al is overwogen (zie ook r.o. 4.7.).

4.10. Univé voert verder tot haar verweer aan dat het causaal verband tussen het ongeval en de psychische klachten niet uit het rapport van psychiater [fff] blijkt, omdat psychiater [fff] rapporteert dat het vanuit psychiatrische optiek niet mogelijk is een gefundeerd antwoord te geven of deze klachten ook hadden kunnen ontstaan als [eiser] het ongeval niet was overkomen.

4.11. De rechtbank verwerpt dit door Univé gevoerde verweer omdat psychiater [fff] in zijn rapport heeft toegelicht dat het niet mogelijk is om zekerheid te verkrijgen over de etiologie van niet te objectiveren klachten als die van [eiser] en dat subjectieve beleving een belangrijke rol speelt. Ook wat betreft de psychische klachten geldt dat wanneer het bestaan van de – subjectief beleefde – klachten objectief kan worden vastgesteld – waarvoor de klachten reëel dienen te zijn, dat wil zeggen niet ingebeeld, niet voorgewend en niet overdreven, waarvan volgens psychiater [fff] sprake is, aan het bewijs van het causaal verband geen al te hoge eisen kunnen worden gesteld. Psychiater [fff] rapporteert immers dat er geen (positieve) aanwijzingen zijn dat [eiser] zijn klachten voorwendt of inbeeldt. Omdat voor het ongeval deze gezondheidsklachten niet bestonden, de gezondheidsklachten op zich door het ongeval veroorzaakt kunnen worden en een alternatieve verklaring voor de gezondheidsklachten ontbreekt, oordeelt de rechtbank dat het bewijs van het oorzakelijk verband is geleverd. Het enkele feit dat het (voort)bestaan van de subjectieve gezondheidsklachten (al dan niet mede) het gevolg is van somatiseren door het slachtoffer, betekent niet dat het causaal verband tussen deze klachten en het ongeval ontbreekt. Dat [eiser] van het somatiseren in redelijkheid een verwijt kan worden gemaakt is niet gebleken.

4.12. Evenmin is aannemelijk geworden dat [eiser] ook zonder het ongeval te kampen zou hebben gekregen met somatische spanningsequivalenten (de aanvallen van [eiser] die gepaard gaan met trillen), nu psychiater [fff] rapporteert dat het niet waarschijnlijk is dat deze (ongedifferentieerde somatoforme) stoornis al voor het ongeval aanwezig was en hij in zijn rapportage de brief van 3 november 2005 van neuroloog Engstrom aanhaalt die in deze brief -kort gezegd- vermeldt dat het meest waarschijnlijk is dat de aanvallen die beschreven worden spanningsaanvallen zijn, hetgeen niet ongebruikelijk is in de situatie waarin [eiser] verkeert. De stelling van Univé dat psychiater [fff] geen verband aanwezig acht tussen het ongeval en de aanvallen van trillen is dan ook niet juist. Nu voorts vaststaat dat neuroloog Engstrom in 2005 na medische onderzoek geen (andere) verklaring heeft gevonden voor de (pseudo)epilepsie aanvallen (dan dat het spanningsklachten zijn) volgt de rechtbank Univé evenmin in haar stelling dat thans nog nader onderzoek hiernaar dient plaats te vinden.

4.13. Gelet op het voorgaande acht de rechtbank het bewijs van het oorzakelijk verband tussen het ongeval en de gezondheidsklachten van [eiser] geleverd. Voor het benoemen van een neuroloog en een neuropsycholoog -zoals verzocht door Univé – is dan ook geen plaats. Bij de berekening van de schade moet worden uitgegaan van de beperkingen zoals die zijn omschreven in de tweezijdige rapportages van neuroloog [ddd] en psychiater [fff]. De rechtbank zal thans ingaan op de afzonderlijk door [eiser] gevorderde schadeposten.

4.19. Univé betwist allereerst dat er na het ongeval geen resterende verdiencapaciteit meer is (geweest). Volgens Univé dient een verzekeringsgeneeskundige te worden benoemd om de (thans) bestaande beperkingen in kaart te brengen, alsmede de beperkingen waarmee [eiser] geconfronteerd zou zijn als het ongeval niet had plaatsgevonden. Daarna dient een aanvullend arbeidsdeskundigenonderzoek te worden gedaan naar de vraag van welke resterende verdiencapaciteit na het ongeval dient te worden uitgegaan.

4.20. Univé betwist voorts dat [eiser] naast zijn WAZ-uitkering geen inkomen heeft gehad. Univé voert aan dat uit door [eiser] overgelegde brieven van het UWV blijkt dat [eiser] vanaf 2004 tot 2008 inkomen als zelfstandige heeft gehad. Het betreft brieven van het UWV waarin het UWV aan [eiser] laat weten dat zijn mate van arbeidsongeschiktheid en de hoogte van zijn uitkering dienen te worden gewijzigd naar aanleiding van de jaargegevens die het UWV van de belastingdienst heeft ontvangen over zijn inkomsten als zelfstandige in bedoelde jaren.

4.21. De rechtbank stelt voorop dat de veronderstelling van de registerarbeidsdeskundigen Pigge en Hopman dat [eiser] vooralsnog (in 1999) volledig arbeidsongeschikt dient te worden beschouwd niet is gebaseerd op een door een verzekeringsgeneeskundige opgesteld belastbaarheidsprofiel. De rechtbank is van oordeel dat dit belastbaarheidsprofiel alsnog dient te worden opgesteld zodat beoordeeld kan worden of bij [eiser] sprake was en is van resterende verdiencapaciteit, zoals door Univé -in het kader van het door haar gevoerde verweer- gemotiveerd is gesteld. In het geval daarvan sprake was of is zal een door de rechtbank te benoemen register arbeidsdeskundige onderzoek moeten doen naar de vraag wat de resterende verdiencapaciteit was en/of is.

4.22. Hoewel [eiser] ter zitting en bij repliek heeft betwist dat hij na het ongeval inkomen heeft verworven, heeft [eiser] (nog) geen afdoende verklaring gegeven voor de inhoud van deze brieven van het UWV. De nog te benoemen deskundige zal daarom eveneens worden gevraagd te onderzoeken of [eiser] naast zijn uitkering inkomen heeft gehad.

4.23. Thans dienen deskundigen te worden benoemd. Enerzijds dient in dit stadium van het geding een deskundige te worden benoemd die aan de hand van een bedrijfseconomische analyse de omzet- en winstmogelijkheden van de onderneming van [eiser] zonder ongeval onderzoekt. Anderzijds dient thans een verzekeringsgeneeskundige te worden benoemd die ten behoeve van een (mogelijk) hierna nog te gelasten arbeidsdeskundigenonderzoek een belastbaarheidprofiel opstelt. Uiteindelijk zal aan de hand van de rapportages -kort gezegd- het verlies verdienvermogen dienen te worden vastgesteld. In het onderzoek dient te worden betrokken de vraag of [eiser] in de feitelijke situatie (met ongeval) naast zijn WAZ-uitkering nog een inkomen heeft gehad.

4.24. Partijen dienen zich voordat tot benoeming van de diverse deskundigen wordt overgegaan uit te laten over:
1. de aard van de verlangde deskundigheid,
2. de vraag of met benoeming van één deskundige kan worden volstaan,
3. de persoon van de deskundige,
4. het voorschot van de deskundige,
5. de aan de deskundige te stellen vragen.
De rechtbank gaat ervan uit dat partijen in onderling overleg overeenstemming bereiken omtrent de persoon van de deskundige(n). Partijen dienen die deskundige(n) op voorhand gezamenlijk te benaderen voor het verkrijgen van inlichtingen omtrent aard en duur van het onderzoek, termijn van mogelijke rapportage en de kosten die met het uitvoeren van het onderzoek gemoeid zijn.
Tevens dienen partijen de deskundige(n) er op te wijzen dat de deskundige(n) in acht dient te nemen:
– de gedragscode voor gerechtelijke deskundigen in civielrechtelijke en bestuursrechtelijke zaken (hierna te noemen de gedragscode);
– de leidraad deskundigen in civiele zaken (hierna te noemen de leidraad).
De gedragscode en de leidraad zijn te vinden op rechtspraak.nl/Procedures/Landelijke-regelingen/Sector-civiel-recht.

4.25. Voor zover partijen geen overeenstemming kunnen bereiken over de persoon van de deskundige(n) en mitsdien iedere partij een deskundige voorstelt, dienen partijen gemotiveerd aan te geven waarom zij de voorkeur geven aan de door henzelf voorgestelde deskundige, en waarom door de wederpartij voorgestelde deskundige niet voor benoeming in aanmerking zou moeten komen. Daarbij valt te denken aan zwaarwegende redenen als gebrek aan deskundigheid of gerechtvaardigde twijfels met betrekking tot de onzijdigheid ten opzichte van een of meer van de partijen. Dergelijke zwaarwegende redenen dienen onderbouwd te worden gesteld, bij gebreke waarvan de rechtbank aan dergelijke bezwaren voorbij zal gaan. De rechtbank zal dan in beginsel, na weging van de onderbouwing vóór en tegen de benoeming van een potentiële deskundige, een door één der partijen aangedragen deskundige benoemen. De rechtbank wijst partijen er op dat hun ook in dit geval zal worden opgedragen de te benoemen deskundige te benaderen voor het verkrijgen van inlichtingen omtrent aard en duur van het onderzoek, termijn van mogelijke rapportage en de kosten die met het uitvoeren van het onderzoek gemoeid zijn, alsmede om de deskundige er op te wijzen dat de deskundige de gedragscode en de leidraad in acht dient te nemen.

4.26. De rechtbank zal de zaak naar de rol verwijzen voor akte, zodat partijen zich over de onder 4.24. en

4.25. genoemde punten kunnen uitlaten. Partijen dienen de concept akte uiterlijk een week vóór de roldatum naar elkaar te sturen, zodat in de definitieve akte op de akte van de wederpartij gereageerd kan worden.

4.27. De rechtbank wijst partijen er op dat zij, wanneer partijen afzien van het geven van de informatie als hiervoor aangegeven, in het uiterste geval af kan zien van een deskundigenonderzoek op de grond dat een onvoldoende toereikend bewijsaanbod is gedaan.

4.28. Nu de aansprakelijkheid van Univé voor de ongevalgerelateerde schade van [eiser] vaststaat, ziet de rechtbank aanleiding om te bepalen dat het voorschot op de kosten van de te benoemen deskundigen door Univé moet worden gedeponeerd. Bij eindvonnis zal worden bepaald wie van partijen uiteindelijk de kosten van de deskundigen dient te betalen.

4.29. Na de deskundigenberichten moet nog worden beoordeeld of de door [eiser] ontvangen uitkeringen van AMEV (Fortis) en Ohra in mindering moeten worden gebracht op het aan [eiser] toe te kennen schadebedrag en of [eiser] overige schade heeft geleden waaronder schade wegens verlies van zelfredzaamheid en huishoudelijke kosten en immateriële schade en zo ja, tot welk bedrag.

4.30. De rechtbank dient thans nog te beslissen op het door Univé ter comparitie gedane verzoek om hoger beroep toe te staan tegen dit tussenvonnis. Om redenen van proceseconomische aard zal de rechtbank tussentijds hoger beroep van deze tussenbeslissing toestaan. Zij wijst partijen erop dat wet en jurisprudentie hoger beroep uitsluit tegen de keuze van de deskundige, de beslissing omtrent de partij die het voorschot moet betalen, en de vaststelling van de termijn voor de voldoening van het voorschot.

5.1. verwijst de zaak naar de rol van 11 juni 2014 voor akte aan de zijde van beide partijen, zoals hiervoor bedoeld onder 4.24 en 4.25;

5.2. bepaalt dat partijen elkaar uiterlijk een week voor de onder 5.1. genoemde roldatum de concept-akten zullen toesturen, opdat zij ieder in hun eigen akte nog kunnen reageren op de standpunten van de wederpartij;

5.3. bepaalt dat van deze tussenbeslissing hoger beroep kan worden ingesteld voordat de eindbeslissing is gegeven, voor zover wet en jurisprudentie hoger beroep tegen onderdelen van deze beslissing niet uitsluiten,

5.4. houdt voor het overige iedere beslissing aan.